Geziye Vietnam’ın Hanoi kentinden başladık, kuzey Vietnam’da Ha Long körfezini de gezip Laos’a, Luang Prabang şehrine gittik. Mekong Nehri yanında kurulu bu şehir  UNESCO dünya mirasını listesinde yer alıyor. Gerçekten de mimarisi hiç bozulmamış, rüya gibi bir yer. Bütün şehri ya da Mekong nehrinin en güzel kısımlarını tepeden görebildiğiniz bazı manzara noktaları var, şehir masal gibi, bir tane bile çatısız, sıvasız, uyumsuz yapı yok. Bütün şehir orman içinde, bir çok tapınaklar, stupalar barındırıyor. En çok Haw Kham dan (başkanlık sarayı tapınağı) ve başkanlık sarayının içindeki kırmızı duvardan etkilendim.

Viyetnam, Laos ve Kamboçya, Hindiçin yarımadası diye bildiğimiz coğrafyanın büyük bir bölümünü kaplıyor. Bu topraklar bize tam 5 saat dilimi uzaklıkta bulunuyor, ancak üzerinde  yaşanmış ve yaşanmakta olan her şey bize hem çok yabancı bir o kadar da tanıdık geliyor.

Her üç ülke de ilginç kaynaşımların (füzyonların) ülkesi. Her şeyden önce bütün yarımada sakinleri genetik karışımlar sonucunda meydana gelmişler. Genel olarak Çinlilerden çekik gözlerini, Okyanusya halkından kalın dudaklarını, Hintlilerden de esmer tenlerini almışlar demek mümkün. Ancak yarımadanın kuzey kısımlarında daha Asya kökenleri biraz daha baskın, güneye inildikçe Okyanusya ve Hint kökenleri daha belirginleşiyor.

Şubat tatilinde, Viyetnam Laos Kamboçya turuna katıldım. Bu gezi,  benim ilk kez sosyal medyada naklen yayın yaptığım bir gezi idi. Normalde gidip gelirim, gördüklerimi anlatmaya bile üşenirim. Hatta bütün zamanların en çok anlattığım gezisi ilk Gelibolu gezimdir. Şimdi bu bloğu yazarken gezilerimden en etkilendiğim şeyleri de yazmaya çalışıyorum, sanırım yazdıkça bu blogda dünyanın her yerinden birkaç dokunuş olacak.

Yıllar boyunca pek çok mesleki toplantı düzenledim. Bunlardan en gözde olanı bence Ankara’nın doğusunda kalan bütün üniversitelerin Pediatrik endokrinologlarının bir araya gelip vakalarımız tartıştığımız toplantılardır. Bu toplantılara ben ve İnönü Üniversitesindeki arkadaşım Prof Dr Ayşehan Akıncı öncülük ettik. Zaman içinde OMÜ de bize katıldı, bizim bölgede çalışan arkadaşlarımız değişti, eskiler gitti, yeniler geldi; fakat ilk ekipten Atatürk Üniversitesinde çalışan Prof Dr Zerin Orbak, ben ve Ayşehan baki kaldık. Bu toplantıları yıllarca sürürdük. Şu anda emekliyim buna rağmen önümüzdeki 2016 şubat ayında Samsun’daki toplantıya katılacağım. O kadar benimsemiş durumdayım yani.

Ne zaman bayram tatili 9 gün haline getirilebiliyorsa, bir gezi planı yapardım. Birkaç arkadaşımı da ayarlayıp, önceden kalacağımız otellere de rezervasyon yaptırır, sonra da bir minibüs kiralayıp 9 gün boyunca gezerdik.

Bir seferinde Nilgün Kurucu Yarış ‘’bu sefer ben bir gezi planlayacağım, ama senin pabucunu dama atacağım, çünkü bu gezinin bir de yurt dışı ayağı olacak’’ dedi.

Her zamanki gibi tarihi tam hatırlamıyorum ama resimlerdeki Anıl’a bakınca 2005 civarı olmalı diye düşünüyorum.

Van gölünü nasıl bilirsiniz?

Çoğunuzun aklına önce Akdamar Kilisesi, ardından da Van Kalesi gelir.

Benim aklıma ise önce gölün kendisi ve Nemrut krateri gelir. Süphan dağı gelir. Sonra Van müzesindeki Hakkari’de bulunan ve Türklerin Anadolu’ya düşünülenden çok daha erken tarihte geldiğini gösteren balballar gelir. Ardından Ahlat’taki muhteşem Selçuklu mezar taşları gelir.  Urartulardan kalma 51 kilometre uzunluğundaki Şamran kanalı ve mayaların taş işçiliğini kıskandıran Çavuştepe kalesi ve kaya üzerindeki yazılar gelir.

Van gölü ve çevresini defalarca tavaf edişim gelir. Ne yazık ki sadece bir kez şahit olduğum inci kefali göçü gelir.