Son ada olarak da Mauritus’a uçtuk, ama benim hiç keyfim yerinde değil, gözlerimi açacak halim yok. Bu adaya uçarken rehberimiz bize elinizdeki vanilyaları valize saklayın, çünkü Mauritus’a yiyecek madde sokma yasağı var, elinizden alabilirler, hatta mümkünse iki valize bölün, belki birini fark etmezler demişti. Bense bütün aldığım vanilyaları kendi valizime koymuştum.  Valizler inince benimkinin sapına plastik bir tel bağladıklarını gördüm. Bunun içine bakılacak valizler için bir işaret olduğunu anladım. Teli valizimden çıkarmaya karar verdim ama ellerimde hiç güç yok, üstelik görevlinin biri de gözlerini üzerime dikti ne yaptığıma bakıyor. Ben çakı gibi bir şey bulmak üzere arayışa geçtim, Sermin ise sakince görevlinin gözleri önünde  ipi çözüp yere attı.  Nedense adam bizi görmezden geldi,  gerçekten de ip bağlı bütün valizleri açtılar, ben ise içinde kilolarca yiyecek maddesi bulunan valizimle sakince gümrükten geçtim.

İkinci adamız Reunion adası idi. Bu ada hem siyasi hem coğrafi özellikleri hem de jeolojik olarak Madagaskar’dan tamamen farklı. Burası bir Fransız sömürgesi, dolayısı ile çok daha modern görünüyor. Bu adada bulunan liman Fransa’nın en büyük 3. limanı imiş. Havaalanı da Avusturalya’ya ara durak olduğu için oldukça büyük ve modern. Şehirler, evler, mezarlıklar tamamen farklı ve modern görünüyor. Deniz içine bir sahil yolu yapıyorlar ama bu yol bizde olduğu gibi deniz doldurularak değil, deniz içine viyadükler koyularak yapılıyor.

Sabah olunca  yağmur ormanındaki otelin çevresinde timsahları, baykuşları ve çeşit çeşit lemurları muhafaza ettikleri bir bölgeyi ziyaret ettik. Madagaskar’da hiç maymun yok bunun yerine çeşit çeşit, boy boy lemurlar var. Ama böyle sevimli ve arsız hayvanlar olamaz galiba, elinde muz olsun olmasın kafana atlıyorlar, seninle bin bir çeşit oyun oynuyorlar. Elleri sanki deri eldiven giymiş birisinin eli gibi. 

Madagaskar tarihi aslında kısaca dünya sömürgecilik tarihinden ibaret. Batılı insanın dünya üzerindeki çirkin açgözlülüğünden,  sömürgecilikten, korsanlıktan o kadar çok çekmişler ki şimdi öyle dünyaya açılmak istemiyorlar, yok turist gelsin, yok ticaret yapalım  gibi şeyler umurlarında değil. Beyaz adam uzak dursun yeter ki, ‘’ne Şam’ın şekeri ne arabın yüzü’’ diyerek ülkelerinin o görkemli yalnızlıklarına ve bunun sonucu 100 geride yaşamaya, sefalete rıza gösteriyorlar. Biraz Fransa ve Çin’le irtibatları var, mesela Türkiye’nin büyük elçiliği de sadece bir kaç yıl önce açılmış. Adanın özellikle güney tarafında oldukça acımasız değerli taş mafyaları varmış. Yani adamların dünya ile ilişkileri hep acı çekmek, baştan kaybetmiş olmak üzerine kurulu.

Gene ayak tabanlarım gıdıklanıyor, bir an önce kendimi yollara atmam lazım. Aslında zaten aylardan, hatta yıllardan beridir kendimi ruhen bu geziye hazırlıyorum.  Madagaskar için hazırlamak, bir çok geziye  valiz hazırlamaktan daha oyalayıcı oldu. Normal bir gezide yanıma alacağımdan daha fazlası lazımdı.   Mesela dürbün, avcı botları ve yağmurlukları, el feneri, çakı, güneş şapkası, sinek kovucular, su ısıtıcı, sıtma ilaçları filan da almak gerekiyordu.