Son dönemlerde aynı kişinin ölümünün ardından her üç  şekilde de taziye mesajları gönderildiğini fark ediyorum. Artık sıkça  birbirinin yerine kullanılmaya başlanan bu terimler aslında eşanlamlı değildir.

Bana göre ‘’bizim zamanımızda’’ diye cümle kurmaya başlayan herkes yaşlandı. Belki de devri geçti. Ben de tedavülden kalktım sayılır. Aslında çoktandır tedavülden kalkmıştım, ama  akıllı telefonlar çıkınca bunun farkına vardım.

Son günler, yaşamak isteyebileceğim günler değildi. Dünyanın çivisi çıkmış gibi hissediyordum.

Kafamı bozan çok şey vardı. Kişisel olarak geçen hafta sonu başıma gelenleri yazmıştım. Hafta boyunca da bir sürü kötü haber aldım;  gene iki ayrı yerde patlama oldu, bir  çok şehit var. Artık söyleyecek söz bulamıyorum. Allah ıslah etsin.   Artvin Cerattepe’de halkın bütün direncine karşılık maden aramalarına izin çıktı. Bu haber de beni çok hırpaladı.

Bu hafta boyunca beni sevindiren tek şey uğradığım haksızlık karşısında aklı selim sahibi insanlardan, Türkiye’nin her yerindeki öğretim üyesi arkadaşlarımdan ve öğrencilerimden aldığım destek oldu.

Dün yoga merkezinden arkadaşlar, Cansın’ların yazlık evinde buluştuk. Balık mangal, sohbetler, Gökhan’ın udu  eşliğinde şarkılar, resmen Türk gecesi yaptık.

Elazığ’da iken keşfettiğimiz bir eğlence modeli idi. Sanırım sadece Elazığlı olmayan ve çalışan hanımlardık. Elazığ’lıların hanım günlerine gidemiyorduk, çünkü onlar bir işte iken toplanırlardı. Akşam vakti, dışarıda kadın kadına eğlenmek de, o yıllarda Elazığ’ı bozardı.  Biz de ayda iki kez akşam iş çıkışı birimizin evinde toplanıp, ev sahibinin uygun bulduğu ve becerdiği bir şey yapardık. Mesela ben ergenlikle ilgili bir konu anlatmıştım. Bir sefer egzersiz yaptık, bir başka sefer bir ressamın resimlerini inceledik. Kişilerde değişiklikler oldu, ama toplantı yıllarca devam etti.

Geçen hafta, Sapanca’da, 81 Hacettepe Tıp mezunlarının 35’inci mezuniyet toplantısına katıldım. Hem giderken hem de dönerken uçak rötarları yüzünden çektiğim zulüm haricinde her şey muhteşemdi.