Bu yaz, her tarafı denizlerle çevrili bir ilde yaşarken, denize girmek için birkaç güzel yer keşfetmeye çıktık. Denize girecek farklı yerler araştırırken birkaç kez de Bozcaada’ya gittik.
Denize girmek için düşük ısıya ayarlanmış benden termostatı gerektiren güzel plajlarını, midene bayram, cebine hüsran yaratan lokantalarını, şaraplarını, kekik çeşitlerini, sarı kantaronunu, feribot kuyruklarını öğrenmeye ve kanıksamaya başladığımızı söyleyebilirim.
Bu sene leyleği havada gördüm, ama sanırım biraz alçaktan uçuyordu ki, normalde yaptığım gibi uzaklarda değil, hep yakın yerlerde geziyorum.
Bu hafta sonu da Kaz Dağlarında bir nefes eğitimi kampındaydım. Üç gün boyunca telefondan, internetten ve hayvansal gıdalardan uzak, doğanın içinde yaşadık. Sadece bu bile başlı başına ciddi bir nefes çalışması. Yaptığımız dersler ise bundan sonraki yoga deneyimlerim için yeni bir bakış açısı getirecek kadar güçlü idi.
Bu hafta sonu, (19-21/Mayıs) yıllık 81 Hacettepe mezunları buluşması için Çorlu’ya gideceğim, bu gezi aylar öncesinden belliydi. Birkaç hafta önce, ayın 15’i pazartesi günü Türk Eğitim Vakfının 50. Yıl kutlamaları çerçevesinde bir öğlen yemeğine katılmak üzere İstanbul’a davet edildim.
Arada bu kadar kısa süre olunca, ben de Çorlu’ya gidiş güzergahımı değiştirip, arada birkaç gün İstanbul’da kalıp, fırsattan istifade, birkaç arkadaşımla görüşmek istedim, böylece korsan(!) bir İstanbul haftası geçirdim.
Yıllar önce Malatya İnönü Üniversitesi’nde çalışan Dr Ayşehan Akıncı ve Erzurum Atatürk Üniversitesinde çalışan Dr Zerrin Orbak ile baş başa verip pediarik endokrinle ilgili, bilimsel bir toplantı düzenlemeye karar vermiştik. Bu toplantı aslında bazı vakalarımız konusunda birbirimizin fikrini alma ihtiyacı ile ortaya çıkmıştı. Çünkü o sıralar Ankara’nın doğusunda pediatrik endokrinolog olarak çalışan sadece 3 hekim vardı. O üç hekim de bizdik, her birimiz ayrı illerde çalıştığımız için, herhangi bir hasta konusunda karar veremesek konsültasyon isteyeceğimiz kimseyi bulamıyorduk.
Sanırım 2003 yılıydı, o sıralar pediatri ana bilim dalı başkanıydım, diğer yandan da endokrin yandal tezimi yazıyordum. Ama o kadar çok işim vardı ki, bir türlü tezimi yazmaya fırsatım olamıyordu.
Birkaç günlük bir dini bayram sırasında, bir kaplıcada gündüz keyif yapar, akşamları da oturur, sakin kafayla tezimi yazarım düşüncesi ile Denizli’ye gittim.
Bu hafta sonunda aslında İstanbul’dan misafirlerim gelecekti ve birlikte küçük bir Doğu Karadeniz turu yapacaktık. Artvin Maçahel bölgesine gidecektik, çünkü tam da bu günlerde orada kısacık fakat tarifi mümkün olmayan güzellikte bir sonbahar olur. Bu da yetmezmiş gibi başınızın üzerinden yırtıcı kuşlar Afrika’ya doğru göç eder. Bu günlerde Maçahel’de nereye bakacağınızı şaşırırsınız.
Arkadaşlarım gelmedi, ama ben Doğu Karadeniz gezisi yapacak bir ruh haline çoktan bürünmüştüm. Böylece geçen hafta sonunda görmeye henüz fırsat bulamadığım bazı yerlere gitmeye karar verdim.
İnsan Orta Asya coğrafyasında gezerken umulmadık duygulara kapılıyor. Ben 2014 yılında hemen her gezimde yaptığım gibi ‘’Fest travel’’ ile Kazakistan Kırgızistan gezisine katıldım. Kazakistan’da Ahmet Yesevi ve Aslan babın türbelerine gitmek, Kırgızistan’da son derece anlaşılabilir Türkçe konuşan insanlarla karşılaşmak oldukça etkileyici idi.
Son ada olarak da Mauritus’a uçtuk, ama benim hiç keyfim yerinde değil, gözlerimi açacak halim yok. Bu adaya uçarken rehberimiz bize elinizdeki vanilyaları valize saklayın, çünkü Mauritus’a yiyecek madde sokma yasağı var, elinizden alabilirler, hatta mümkünse iki valize bölün, belki birini fark etmezler demişti. Bense bütün aldığım vanilyaları kendi valizime koymuştum. Valizler inince benimkinin sapına plastik bir tel bağladıklarını gördüm. Bunun içine bakılacak valizler için bir işaret olduğunu anladım. Teli valizimden çıkarmaya karar verdim ama ellerimde hiç güç yok, üstelik görevlinin biri de gözlerini üzerime dikti ne yaptığıma bakıyor. Ben çakı gibi bir şey bulmak üzere arayışa geçtim, Sermin ise sakince görevlinin gözleri önünde ipi çözüp yere attı. Nedense adam bizi görmezden geldi, gerçekten de ip bağlı bütün valizleri açtılar, ben ise içinde kilolarca yiyecek maddesi bulunan valizimle sakince gümrükten geçtim.
İkinci adamız Reunion adası idi. Bu ada hem siyasi hem coğrafi özellikleri hem de jeolojik olarak Madagaskar’dan tamamen farklı. Burası bir Fransız sömürgesi, dolayısı ile çok daha modern görünüyor. Bu adada bulunan liman Fransa’nın en büyük 3. limanı imiş. Havaalanı da Avusturalya’ya ara durak olduğu için oldukça büyük ve modern. Şehirler, evler, mezarlıklar tamamen farklı ve modern görünüyor. Deniz içine bir sahil yolu yapıyorlar ama bu yol bizde olduğu gibi deniz doldurularak değil, deniz içine viyadükler koyularak yapılıyor.
Sabah olunca yağmur ormanındaki otelin çevresinde timsahları, baykuşları ve çeşit çeşit lemurları muhafaza ettikleri bir bölgeyi ziyaret ettik. Madagaskar’da hiç maymun yok bunun yerine çeşit çeşit, boy boy lemurlar var. Ama böyle sevimli ve arsız hayvanlar olamaz galiba, elinde muz olsun olmasın kafana atlıyorlar, seninle bin bir çeşit oyun oynuyorlar. Elleri sanki deri eldiven giymiş birisinin eli gibi.
